(Nόστος ΙII)

ελαφρότης ελαφρότης ελαφρότης όλη η ζωή νοσταλγία ελαφρότητας ελαφρότης του αέρα την άνοιξη κάτω από δέντρα ένα μεσημέρι λέξεις πετάνε ο ήλιος σκιές φως ελαφρότης των καλοκαιρινών πρωινών ελαφρότης στην μάχη όταν τα μέλη του Αχιλλέα τα μέλη των ηρώων σηκώνονται από μόνα τους σαν ο θεός να έβαλε φτερά εκεί όπου η δύναμη δεν χρειάζεται εκεί όπου υπάρχει περίσσεια δυνάμεως η δύναμη στην βούληση δεν οφείλεται η δύναμη φύεται αβίαστα μέσα στο σώμα ψυχή όταν η πνοή του εαυτού είναι η πνοή του καιρού που περιβάλλει το σώμα το χέρι σύρεται πετά στο νερό το φέρει η βάρκα κι αυτήν μία άλλη δύναμη την φέρει της μηχανής ή του αέρα αδιάφορο ελαφρότης της μύγας ζουζούνισμα εντόμου που ακούραστα τριγυρνά ανεβαίνει κατεβαίνει περπατά χωρίς βάρος σαν χάδι ελαφρότης του αέρα την άνοιξη ούτε κρύος ούτε ζεστός το σώμα απλώνεται και τον δέχεται τίποτα δεν ενοχλεί μόνο χαρά από το άγγιγμά του από το ανενδοίαστο αγκάλιασμά του αγκάλιασμα χωρίς πρόθεση χωρίς σκοπό νοσταλγία ελαφρότητας νοσταλγία Παραδείσου ο Παράδεισος λέμε πως είναι τότε που όλες οι εποχές ήταν άνοιξη ο αέρας είχε την θερμοκρασία εκείνη δεν υπήρχε βαρύτης δεν χρειάζεται να πετάς αρκεί να νομίζεις πως είσαι έξω σα να είσαι μέσα πως το σώμα κινείται από μόνο του δεν υφίσταται κόπο είναι χαλαρό τεντωμένο μακρύ είναι όρθιο ξαπλωτό τα μάτια κοιτάζουν και βλέπουν έχουν χαρά με αυτό που βλέπουν ακούν αυτό που βλέπουν μυρίζουν τον αέρα ο αέρας αγκαλιάζει μυρίζει χόρτο θάλασσα ηχούν τζιτζίκια καμιά φορά ο αέρας μπορεί να είναι λίγο ζεστός κι επειδή είναι ζεστός μπορεί να είναι λίγο πυκνός δηλαδή λίγο ελαφρύς η ψυχή τανιέται δεν θυμάται είναι μέσα στον εαυτό της μέσα στο σώμα της πάω να περπατήσω και πετώ είμαι πουλί χωρίς να πετώ η ανηφόρα είναι κατηφόρα το αυτοκίνητο τρέχει από τα παράθυρα μπαίνει το έξω στρέφω το βλέμμα μου και βλέπω δύο σπουργίτια στρέφω το βλέμμα μου ξανά τα σπουργίτια έχουν πετάξει δεν γνωρίζω πως υπάρχουν όλα αυτά τα πουλιά στον ουρανό το γνωρίζω χωρίς να τα βλέπω όταν τα δω δεν είναι πια εκεί ήμουν κι εγώ εκεί θέλω να ξαναβρεθώ εκεί μία πνοή για ένα μικρό δώρο ένα μικρό τώρα που δεν διαρκεί θα μείνει θα φύγει θα ξεχαστεί(Homecoming III) lightness lightness lightnessall of life a nostalgia for lightnesslightness of the air in springunder the trees one noonwords are hovering the sun shadows lightlightness of summer morningslightness in battlewhen the limbs of Achilles the limbsof the heroes rise of their own accordas if god put wings therewhere forcefulness is not neededtherewhere there is an excess of forcefulnessforcefulness does not spring out of the willforcefulness grows effortlessly insidethe bodywhen the breath of the self is the breathof the weather surrounding the bodythe hand drags in the waterthe boat is bringing itis itself brought along by another force whether of the engine or the windlightness the buzzing of the fly of the insect tirelesslyscampering ascending descending walkingweightless like a caresslightness of the air in springneither cool not warmthe body spreads and receives itnothing annoysonly joy at its touch at itsunreserved embracean embrace with no intention no goalnostalgia lightness nostalgiaof Paradisewe say Paradise isthen whenall seasons were springthe air had that temperaturethere was no gravityyou ‘ve no need to flyso long as you thinkyou are outsideas if you are insidethat the body moves of its ownthere is no effortit is relaxedstretched longit is upright in reposethe eyes look and seethey take pleasure in what they seethey listen to what they seethey sniff the airthe air enfoldsit smells of grass seacicadas are heardsometimes the air may be a little warmand because it is warm it may bea little dense that is a little lightthe soul stretchesit remembers notit is inside itself inside its bodyI start to walk and I am flyingI am a bird without flyinguphill is downhillthe car is speedingfrom the windows enters the outsideI turn my gaze and seetwo sparrowsI turn my gaze againthe sparrows have flown awayI do not know how all this existsthe birds in the skyI know it without seeing themwhe